Οι εκδρομές είναι δικαίωμα

Φαίνεται να έχουν βολευτεί πολλοί φορείς της ποδοσφαιρικής μας πραγματικότητας με το νέο μέτρο της «κατά το δοκούν» αστυνομικής (...) απαγόρευσης μετακίνησης οπαδών από Πόλη σε Πόλη.

Καταρχάς, τη βγάζει «καθαρή» η διοργανώτρια Αρχή του πρωταθλήματος που έχει την εύκολη απάντηση στα δίκαια παράπονα των οπαδών. Το ίδιο ισχύει και με τις ίδιες τις ομάδες όταν στην ουσία δεν επιθυμούν αντίπαλους φιλάθλους στην έδρα τους για διάφορους λόγους π.χ. της συρρίκνωσης των δικών της θεατών, διαφυγόντα εισιτήρια, απειλή επεισοδίων κλπ, αλλά αδυνατούν να το παραδεχθούν προς τα έξω.

Κατά βάθος, εάν το σκεφθεί κανείς ένα ολόκληρο σύστημα τινάζεται στον αέρα από τον όποιο αστυνομικό διευθυντή της κάθε Πόλης. Χωρίς να ελέγχεται από κανέναν, χωρίς να απολογείται σε κανέναν, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα αντίλογου, μόνο και μόνο, γιατί του «κάπνισε» αυτουνού καταργεί μία πρακτική που έγραψε την δική της ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο και γαλούχησε γενεές φιλάθλων με την ασύγκριτη γοητεία της οπαδικής εκδρομής.

Τι θα ήμασταν εμείς οι ΠΑΟΚτσήδες χωρίς τις ιστορικές εκστρατείες μας σε όλη την Ελλάδα και ειδικά στο λεκανοπέδιο; Ο μύθος της Τούμπας διαδόθηκε από τόπο σε τόπο και με τις ανεπανάληπτες εκδρομές μας.

Το αλατοπίπερο της γηπεδικής ατμόσφαιρας είναι η παρουσία οπαδών και των δύο αντιπάλων, κατ΄ αναλογία πάντα. Ένα ντέρμπι είναι ντέρμπι όταν ακούγονται συνθήματα από δύο αντίθετες κερκίδες (έστω και υβριστικά βρε αδερφέ, το υβρεολόγιο είναι μία καθημερινότητα του Νεοέλληνα και χαρακτηρίζει κάθε μας εκδήλωση). Μόνο τότε συμπληρώνεται η ατμόσφαιρα της αγωνιστικής κόντρας που διαδραματίζεται στο γήπεδο. Βάζει γκολ η φιλοξενούμενη ομάδα και βλέπεις 11 τρελούς να γίνονται ένα κουβάρι στον αγωνιστικό χώρο και νομίζεις ότι παρακολουθείς ταινία του μουγκού κινηματογράφου.

Σε μία Χώρα που θέλει να υποστηρίζει ότι υπηρετεί τα δικαιώματα του πολίτη ουσιαστικά στο θέμα «ποδόσφαιρο» έχει υιοθετήσει πρακτικές που ούτε καν η Χούντα τόλμησε να εφαρμόσει. Και αυτό γιατί ο αθλητισμός και ειδικά μία ποδοσφαιρική συνάντηση είναι ένα δικαίωμα η άσκηση του οποίου δεν γίνεται να εξαρτάται από τις διαθέσεις των σωμάτων ασφαλείας και δη ενός συγκεκριμένου «γαλονά» - δημοσίου υπαλλήλου μιας Πόλης που μπορεί και να μισεί τη «μπάλα» και να βγάζει με αυτόν τον τρόπο τα αποθυμένα του εναντίον της ή εναντίον μίας μόνο ομάδας... Στο τέλος, μπορεί να και να βαριέται να ασχοληθεί με κάποια αστυνομικά μέτρα τα οποία μπορεί κάλλιστα να αποφύγει οχυρωμένος πίσω από μία αστεία δικαιολογία που δεν ελέγχεται, όπως είπαμε, και από κανένα.

Όταν το επίσημο επιχείρημα είναι ότι δεν επαρκούν οι αστυνομικές δυνάμεις για τα μέτρα ασφαλείας τότε δεν κόβουμε τις εκδηλώσεις αλλά ενισχύουμε το αστυνομικό σώμα. Ετσι γίνεται παντού. Δεν γίνεται ο φίλαθλος να αντιμετωπίζεται ως παρακατιανή ανθρώπινη μάζα δευτέρας κατηγορίας και ειδικά ο ΠΑΟΚτσής γιατί τείνει να γίνει καθεστώς οι εκδρομές στην Αθήνα να κόβονται μόνο όταν πρόκειται για τον ασπρόμαυρο λαό...

Παίζουμε ένα σημαντικό παιχνίδι το Σάββατο σε ένα γήπεδο 60.000 θεατών που δεν αναμένεται να γεμίσει ούτε κατά το ήμιση από τους γηπεδούχους οπαδούς. Τι τους πείραζε εάν πηγαίναμε και 5.000 χιλιάδες από εμάς; Θα συμπληρώναμε το παζλ μιας ελκυστικής ποδοσφαιρικής ατμόσφαιρας, θα δίναμε δουλειά σε πρακτορεία, χρήματα στην αντίπαλη ομάδα, σε εστιατόρια, ξενοδοχεία κλπ και θα χαιρόμασταν μια διαδικασία στην οποία είμαστε εθισμένοι από τα εφηβικά χρόνια, την ώρα που άλλοι προτιμούν να ξεσκάνε με το κυνήγι, το ψάρεμα, τις φυσιολατρικές αποδράσεις κτλ. Τόσο κακό είναι που μία μερίδα της κοινωνίας προτιμά τις Σαββατοκύριακες ποδοσφαιρικές αποδράσεις; Πρέπει να είναι κανείς πολύ ξενέρωτος για να στερεί αυτή τη διασκέδαση από ανθρώπους που την επιζητούν.

Άι - σιχτίρ γαλονάδες του κερατά..