Το νου μας αδέρφια γιατί το «δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού».

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο σας παρουσιάζουμε και αναδημοσιεύουμε από το www.paokmania.gr

O καθένας αφήνει στους γύρω του ένα ξεχωριστό στίγμα. Η ιδιαίτερη προσωπικότητα είναι ένα κράμα διαμορφωμένο από τα προτερήματα, τα ελαττώματα, τα συναισθήματα και όλες τις εν γένει αντιδράσεις στα «έξωθεν» ερεθίσματα. Κάθε ένα από τα προηγούμενα ψυχικά χαρακτηριστικά είναι και ένας πυλώνας στον οποίο στηρίζεται αυτή η προσωπικότητα γιατί με αυτά έχει οικοδομηθεί.

Λέμε ότι κάποιος μας αρέσει και τον εμπιστευόμαστε. Αυτό νομοτελειακά σημαίνει ότι τον αποδεχόμαστε, όπως ακριβώς είναι, δηλ με τα προτερήματα και τα ελαττώματά του, από τα οποία δεν μπορούμε να τον αποσυνδέσουμε γιατί διαφορετικά θα μιλούσαμε για άλλο άτομο.

Για να αξιοποιήσεις έναν ηγέτη στον οποίο υποτίθεται πιστεύεις θα πρέπει να τον αφήσεις ελεύθερο να δράσει με γνώμονα τα δικά του ιδιαίτερα κριτήρια που στο κάτω - κάτω τον ανέδειξαν και κοινωνικά. Ένα εκατομύριο κόσμος μπορεί να έχει ένα εκατομύριο γνώμες αλλά εκείνη που, τελικά, μετράει είναι η γνώμη του επιλεγμένου αρχηγού. Εάν δεν υπερισχύσει αναμφισβήτητα η αρχηγική επιλογή λόγω γενικευμένων «υποστηρικτικών διαφωνιών» τότε καμία ρεαλιστική υπόσταση και κανένα περιεχόμενο δεν μπορεί να έχει η όποια διαβεβαίωση στήριξης όσες φορές και εάν ματαίως αυτή επαναλαμβάνεται.

Για να πάμε στην «ταμπακιέρα» δεν γίνεται να λέμε ότι αποδεχόμαστε έναν ηγέτη και ότι τον στηρίζουμε απόλυτα όταν την ίδια ώρα αμφισβητούμε τις επιλογές του. Το να λέμε π.χ. «Ζήση προχώρα, είμαστε μαζί σου σε στηρίζουμε» και, ταυτόχρονα, να αρχίσουμε να αμφισβητούμε κάτι που εκείνος θα επιλέξει και στηρίξει δεν θα αποτελεί από εμάς πράξη στήριξης αλλά ουσιαστικά αποδοκιμασίας.

Εκείνη την ώρα τον μουτζώνουμε βλάπτοντας την προσωπικότητά του στην οποία υποτίθεται στηριχθήκαμε ανακηρύσσοντάς τον ως τον ασπρόμαυρο ηγέτη μας. Βάζουμε ημερομηνία λήξης στη σχέση μας και ανοίγουμε αθεράπευτα αδιέξοδα.

Ο Θόδωρος για τον οποιονδήποτε λόγο επέλεξε να φύγει από την κεντρική σκηνή. Μακάρι να παραμείνει, έστω και στην περιφερειακή. Δόθηκε, όμως, μία νέα ευκαιρία στον ασπρόμαυρο κόσμο να συνεχίσει να ονειρεύεται και αυτή έχει την υπογραφή του Ζήση.

Προσοχή, όμως! Όπως ο Ζαγόρ, έτσι και εκείνος, είναι άπειρος με τα διοικητικά. Έχει άπειρες ποδοσφαιρικές γνώσεις αλλά δεν διαθέτει αυτό που λέμε «γερό διοικητικό στομάχι». Δίνεται ολόκληρος και με ανιδιοτέλεια σε αυτό που αγαπάει αλλά δεν αντέχει να τον αμφισβητούν γιατί, σε αντίθεση με τους επαγγελματίες παράγοντες, διαθέτει υψηλό δείκτη ΠΑΟΚτσήδικου φιλότιμου και οι αντοχές του στην αμφισβήτηση είναι μειωμένες.

Στήριξη, λοιπόν, σημαίνει π.χ. ότι όχι τον Σαλπιγγίδη και τον Γκαγκάτση αλλά ακόμα και τον ... Βελζεβούλ τον ίδιο να φέρει ο Ζήσης στον Π.Α.Ο.Κ. δεν θα αμφισβητηθεί από κανέναν και θα αφεθεί να υλοποιήσει, μέχρι τέλους, το σχέδιο που εκείνος έχει στο μυαλό του.

Εάν σε αυτήν την περίπτωση αρχίσουμε, και πάλι, τα γνωστά και τετριμμένα «Ζήση σε πιστεύουμε σε στηρίζουμε αλλά διόρθωσε το λάθος σου και διώξε αυτόν που μας έφερες και μεις μαζί σου, Ζησάρα μια ζωή κτλ - κτλ» θα πρέπει, επιτέλους, να σταματήσουμε να εθελοτυφλούμε και να παραδεχτούμε ανοιχτά ότι αυτόν τον άνθρωπο μπορεί να τον συμπαθούμε, ως γνήσιο και καλό ΠΑΟΚτσάκι, αλλά επ΄ουδενί τον στηρίζουμε γιατί στήριξη σημαίνει ότι στηρίζουμε ακόμα και τα ελαττώματα κάποιου, γιατί στήριξη σημαίνει ότι τον αποδεχόμαστε, όπως ακριβώς είναι, γιατί έτσι έχει κτιστεί η προσωπικότητά του. Εάν πάμε να αφαιρέσουμε ένα κομμάτι της προσωπικότητάς του τότε τον γκρεμίζουμε ολόκληρο, τον αχρηστεύουμε, τον στέλνουμε σπίτι του.

Θα βγουν πολλοί και θα πουν «θυσιαζόμαστε για την ομάδα αλλά δεν είμαστε πρόβατα, δεν γίνεται να τα ανεχόμαστε όλα, τα λάθη πρέπει να διορθώνονται» κτλ. Εάν υπάρχουν ΠΑΟΚτσήδες που πραγματικά πιστεύουν ότι μπορούν να δουν λάθη τα οποία δεν μπορεί να δει ο πολύ πιο ποδοσφαιρικά καταρτισμένος και κοινής αποδοχής αρχηγός τους τότε σημαίνει ότι απλά δεν τον πιστεύουν για ικανό αρχηγό και καλά θα κάνουν με την πρώτη ευκαιρία να το πουν δημόσια και ανοιχτά και όχι πίσω από κάλπικα συνθήματα και αδειανές προτροπές του τύπου «Ζήση δες τα λάθη σου, διώξε εκείνον πάρε τον άλλον, προχώρα σε πιστεύουμε, ΠΑΟΚΑΡΑ μια ζωή». Η ζημιά σε αυτήν την περίπτωση είναι μεγαλύτερη ενώ η ειλικρίνεια ίσως οδηγήσει σε καλύτερες εξελίξεις.

Το «στηρίζω διαφωνώντας» ή «διαφωνώ στηρίζοντας» είναι ο καλύτερος τρόπος για να πριονίσεις κάποιον. Καλύτερα να του το πεις ανοιχτά. Μετά τον Ζήση δεν βλέπω τρίτη ευκαιρία παρά μόνο «γούμενους και προηγούμενους».

Το νου μας αδέρφια γιατί το «δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού».

Το άρθρο μπορείτε να το βρείτε στο www.paokmania.gr