Ο Σάντος έχει το ρόστερ για το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο που ονειρεύεται

Όσοι με παρακολουθείται καιρό, έχετε καταλάβει πως τρέφω μία ιδιαίτερη αδυναμία στον Φερνάντο Σάντος.
Ξεφεύγει από τα επίπεδα της προσωπολατρίας που είναι ένα σημείο των καιρών που με προβληματίζει.


Όταν την άνοιξη που θα ανοίξει η κουβέντα της ανανέωσης της συνεργασίας του Σάντος με τον ΠΑΟΚ και πχ δεν τα βρούνε, δεν πρόκειται να τα βάψω μαύρα.
Αυτό που γνωρίζω καλά, είναι πως όσο είναι ο Πορτογάλος στον ΠΑΟΚ, θα μαθαίνουμε ποδόσφαιρο. Όχι μόνο οι δημοσιογράφοι, αλλά ακόμη και οι ίδιοι οι παίκτες, αλλά και οι οπαδοί που έχουν διάθεση να μάθουν.
Το τριετές πλάνο, τελειώνει φέτος και έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θέλει να παρουσιάσει ο Πορτογάλος.
Από αυτά που έχω καταλάβει δύο γεμάτα χρόνια παρακολουθώντας καθημερινά τη δουλειά του, δεν θέλει μεγάλη ανάλυση για το τι θέλει να παίξει ο ΠΑΟΚ.
Η έννοια του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου, είναι αυτή που θέλει να δει φέτος ο Σάντος. Ακούγεται βαρύγδουπο, αλλά επί της ουσίας, θέλει να εμφανίσει μία ομάδα που αμύνεται και επιτίθεται με την ίδια ευχέρεια.
Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο ακούγεται, απλά θα πρέπει να εισάγει νέα στοιχεία.
Σας έχω πει αρκετές φορές, πως πιστεύω – ή θέλω να πιστεύω – πως η αδυναμία που παρουσιάσαμε στα ντέρμπι, οφειλόταν κυρίως στην έλλειψη ταχύτητας στα χαφ μας.
Αυτό αλλάζει άρδην, άρα μπορούμε να πούμε πως αργά ή γρήγορα θα δούμε μία ομάδα που θα μπορεί να παίξει επιθετικό πρέσινγκ και να κλέψει ψηλά μπάλες.
Η αλήθεια είναι, πως από πέρυσι, θυμάμαι όλο κι όλο, ένα κλέψιμο ψηλά. Αυτό του Αναστασάκου με τον Αστέρα Τρίπολης από το λάθος του Λαζαρίδη.
Όλα τα άλλα γκολ που βάλαμε, ήταν είτε από οργανωμένη επίθεση, είτε από στημένη μπάλα. Είχαμε και ένα στο κύπελλο με τον Ολυμπιακό στη Τούμπα. Από παιδικό λάθος της αντίπαλης άμυνας.
Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, δεν ωφελεί το να κλέψεις απλά. Η άμυνα θα προλάβει να προσαρμοστεί αν εσύ έχεις μέτρα να καλύψεις. Αν όμως κλέψεις ψηλά, αυτό το πράγμα αλλάζει.
Αυτό θέλει να κάνει ο Σάντος και φαίνεται από τρεις κινήσεις της ομάδας. Η διατήρηση του Ολιβιέ Σορλέν, που ναι μεν δεν έχει ταχύτητα, αλλά τα τρεξίματά του και η τακτική του συμπεριφορά είναι για σεμινάρια, η απόκτηση του Γιώργου Φωτάκη, ενός γρήγορου – εγκεφαλικού χαφ και η απόκτηση του πολύ γρήγορου και δυνατού Βιτόλο.
Μπορούμε να προσθέσουμε και την παρουσία του πιο εργατικού Φιλομένο από τον Μπακαγιόκο και το παζλ έκλεισε.
Ο Σάντος θα το παίξει το 4-4-2 μέσα στον Σεπτέμβρη, δεν θα αργήσει. Το γιατί το τράβηξε στην προετοιμασία, μυαλό έχετε – όσοι έχετε- μπορείτε να καταλάβετε.
Εκτιμώ, πως η εξέλιξη της ομάδας θα είναι θεαματική μόλις το παζλ ολοκληρωθεί, χωρίς βέβαια ακρότητες και πάντα με μία διάθεση ποδοσφαιρικού κυνισμού.
Αυτό είναι κιόλας που γουστάρω περισσότερο στον Σάντος. Το γεγονός που φτιάχνει μία εικόνα κατ εικόνα και ομοίωση του.

Ρεαλιστική, κυνική, που παίζει πάντα στα κόκκινα και μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό της εκεί όπου όλοι νομίζουν πως θα ξεφουσκώσει