Ο «Κούτσια» οφείλει να περιμένει


Προ λίγων ημερών ανέφερα τα ψευτοδιλήμματα που αντιμετωπίζουν οι προπονητές όταν έχουν να επιλέξουν ποδοσφαιριστές από ένα μεγάλο (αριθμητικά ) ρόστερ. Πολλοί θεωρούν ότι ο προπονητής μιας ομάδας είναι πετυχημένος επειδή κατορθώνει με λίγους ποδοσφαιριστές να έχει θετικά αποτελέσματα.

Συμπληρώνω. Το ίδιο, ίσως και περισσότερο, δύσκολο είναι για έναν προπονητή να χτίσει ανταγωνιστική ομάδα έχοντας στα χέρια του πολλούς ποδοσφαιριστές. Ενδεχομένως περισσότερους από όσους έμαθε να διαχειρίζεται στο παρελθόν.

Στο «μικρό» ρόστερ, τις περισσότερες φορές τα αποτελέσματα είναι συγκυριακά. Ομάδα τίτλου που να είχε διάρκεια με μια ενδεκάδα μόνο, ουδέποτε υπήρξε στο παρελθόν. Το πολύ πολύ να έφτασε μια ομάδα μέχρι την κατάκτηση ενός Κυπέλλου. Αλλά το Κύπελλο δεν είναι πρωτάθλημα. Και ο κυπελλούχος μπορεί να φτάσει μέχρι τον τελικό χάρη σε μια ευνοϊκή κλήρωση.
Πολύ κόσμο απασχόλησε (και εξακολουθεί να απασχολεί) τι συμβαίνει με την περίπτωση του Κουτσιανικούλη. Και γιατί ο Σάντος δεν τον έχει χρησιμοποιήσει σε βασικό σχήμα μέχρι στιγμής αν και είναι η μεγαλύτερη επένδυση της διοίκησης.

Ο Σάντος δεν είναι προπονητής ακαδημιών. Προφανώς, από τα χέρια του έχουν περάσει ποδοσφαιριστές μεγαλύτεροι σε ποιότητα από τον Κουτσιανικούλη. Και προφανώς κόστιζαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ακριβότερα. Από τα ρεπορτάζ του Σταύρου Κόλκα στο διάστημα της παρουσίας του στην Ολλανδία κατάλαβα ότι όχι μόνο Σάντος, αλλά μια ολόκληρη ομάδα (απ)ασχολείται με τον Κουτσιανικούλη. Για να καταλάβει κατ' αρχάς σε ποια ομάδα είναι. Για να μη χάσει ούτε ένα από τα στοιχεία που τον κατέστησαν αξιοπρόσεκτο στα μάτια του Βρύζα. Και κυρίως να μην παρασυρθεί από τις Σειρήνες, τις προκλήσεις και τις προσκλήσεις στην Εθνική που συνήθως συνοδεύουν μια μεγάλη μεταγραφή ενός ταλαντούχου πιτσιρικά.

Η ιστορία διδάσκει ότι το κρίσιμο διάστημα για έναν Ελληνα ποδοσφαιριστή είναι από τα 20 μέχρι τα 24. Οταν δηλαδή θα κληθεί να αξιοποιήσει το ταλέντο για να ολοκληρωθεί ως ποδοσφαιριστής ή τουλάχιστο να δικαιολογήσει ακόμη και τους υπερβολικούς χαρακτηρισμούς. Πολλές φορές είναι και θέμα χαρακτήρα. Θυμάμαι την περίπτωση των Χαριστέα και Θεοδωρίδη. Μαζί ξεκίνησαν στη β' ομάδα του Αρη, μαζί δόθηκαν δανεικοί στον Αθηναϊκό για να αποκτηθεί ο πολύς Μάριος Αγαθοκλέους, μαζί επέστρεψαν. Η ποδοσφαιρική σκέψη των δυο συγκρινόταν όσο τα τρένα με τα κουνέλια. Ο Θεοδωρίδης έμοιαζε με βιρτουόζο της μπάλας από πιτσιρίκι, ο Χαριστέας σου έδινε την αίσθηση ότι όταν έτρεχε χόρευε ζεϊμπέκικο. Κι όμως η εξέλιξή τους ήταν διαφορετική.

Ο ένας μέτρησε συμμετοχές στα καλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου και φόρεσε τη φανέλα ομάδων-θρύλων όπως ο Αγιαξ και η Φέγενορντ. Ο Θεοδωρίδης έμεινε με την ψευδαίσθηση της χαμένης ευκαιρίας. Ενός ακόμη ταλέντου που χάθηκε όπως εκατοντάδες συνομήλικοί του στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Ο Κουτσιανικούλης κλήθηκε στην Εθνική όταν ουσιαστικά μεταγράφηκε στον ΠΑΟΚ. Δεν πρόκειται για καινοτομία του Ρεχάγκελ. Και προκάτοχοί του το έκαναν. Ο Αβραάμ Παπαδόπουλος άρχισε να μετρά συμμετοχές με το εθνόσημο όταν έφυγε από τον Αρη για τον Ολυμπιακό, ο Τοροσίδης το ίδιο, από την Ξάνθη κ.ο.κ. Ο Κουτσιανικούλης όμως είναι διαφορετική περίπτωση. Ανήκει στην κατηγορία των επιθετικών, η προσφορά των οποίων συνήθως μετριέται με τη στατιστική. Στον ΠΑΟΚ καλείται να διαγκωνιστεί με ποδοσφαιριστές όπως ο Κονσεϊσάο και ο Βιεϊρίνια.

Και οι δυο ιδιαίτερες περιπτώσεις. Κι αν ο Κονσεϊσάο ουσιαστικά διάγει τον τελευταίο χρόνο της καριέρας του –τουλάχιστον στον ΠΑΟΚ– με τον Βιεϊρίνια ο ανταγωνισμός του θα είναι επ’ ωφελεία του. Διαβάζοντας όλα τα posts των οπαδών, θυμήθηκα την περίπτωση του Τσιάρτα. Μεταγράφηκε από τη Νάουσα των μεγάλων ταλέντων της εποχής σε μια ΑΕΚ τίτλου του Μπάγεβιτς. Ο Ντούσκο τον έβαλε στην ενδεκάδα μετά από ένα χρόνο. Κι αν δεν αξίζει τον κόπο να περιμένει κανείς ένα χρόνο, τότε ας μην αναζητεί από τις διοικήσεις επενδύσεις για 20χρονους πρωταγωνιστές…

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις