Θυμάμαι ΠΑΟΚ μου…

Πέρασα πριν 2-3 μέρες έξω από το γήπεδο της Τούμπας και αμέσως το μάτι μου έπεσε στις νέες αφίσες που το στολίζουν περιμετρικά. Για να είμαι ειλικρινής, χάζευα πολύ ώρα το «θέαμα» και κοιτούσα ψηλά με ανοιχτό το στόμα για αρκετή ώρα, καθώς στις αφίσες αυτές ξετυλίγεται μεγάλο μέρος της ιστορίας του ΠΑΟΚ μας, μιας ιστορίας που την έζησα και την ζω και εγώ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου.
Ανατρίχιασα είναι η αλήθεια βλέποντας τόσες χαρές μαζεμένες, ένιωσα μεγάλη περηφάνια που αξιώθηκα και εγώ να ζήσω από κοντά πολλές από αυτές. Είναι χαρές, που πολλοί δεν έζησαν ποτέ, είναι στιγμές που προκάλεσαν τον θαυμασμό για αυτή την ομάδα, είναι στιγμές που πολλοί ζηλεύουν, άλλοι καλοπροαίρετα και άλλοι όχι...

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, όπως τα θυμάμαι εγώ, όσο τα θυμάμαι, όπως τα έζησα και τα είδα μέσα από τα δικά μου μάτια. Μια προσωπική αναδρομή, για να καταλάβω και εγώ, τι περάσαμε για να φτάσουμε στο σήμερα...
Γεννήθηκα αρχές του ’70, την δεκαετία που όλοι ονομάζουν ως δεκαετία του ΠΑΟΚ. 2 κύπελλα, ένα πρωτάθλημα, πολλές σφαγές, αλλά και απεριόριστος θαυμασμός για την χρυσή ομάδα του ΠΑΟΚ. Αλήθεια σκεφτήκατε ποτέ ότι την δεκαετία αυτή ο Παναθηναϊκός πήγε στον τελικό του πρωταθλητριών και παρόλα αυτά αναφέρεται παντού ως η δεκαετία του ΠΑΟΚ?
Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από τα χρόνια εκείνα δυστυχώς, αλλά έχω διαβάσει και έχω δει τηλεοπτικό υλικό από τόσα, που νιώθω σαν να τα έζησα από κοντά. Στιγμές που με κάνουν να φουσκώνω από περηφάνια, στιγμές μοναδικές, ανεπανάληπτες...

Τις επόμενες δεκαετίες όμως έζησα πολλά πράγματα που χαράχτηκαν ανεξίτηλα στο DNA μου. Θυμάμαι πολλά, ευχάριστα και δυσάρεστα, πράγματα που χαρακτηρίζουν το άσπρο και το μαύρο της ομάδας μου!
Θυμάμαι το πρωτάθλημα του 85, με την γιορτή που στηνότανε κάθε Κυριακή στην Τούμπα, με τις εμφανίσεις και τα αποτελέσματα που ανάγκασαν όλη την Ελλάδα να μας παραδεχτεί...
Θυμάμαι τις εμφανίσεις κόντρα στην μεγάλη Μπάγερν που χρειάστηκε την προκλητική βοήθεια του διαιτητή στα πέναλτυ για να μας αποκλείσει...
Θυμάμαι την μεγάλη Νάπολι του Μαραντόνα, του Καρέκα και του Αλεμάο, να λιώνει μέσα στο καμίνι της Τούμπας, αλλά και να ζορίζεται υπερβολικά μέσα στη Νάπολι να μας πάρει 1-0 με πεναλτυ...
Θυμάμαι (έντονα θα έλεγα) την νταμπλούχο Αγγλίας Άρσεναλ να παραδίνεται σε διπλούς αγώνες σε μια απο τις μεγαλύτερες κατ’ εμε στιγμές τις ιστορίας μας...
Θυμάμαι την ανατροπή του αιώνα με την Σπαρτακ Τρναβα που το 0-3 έγινε 5-3...
Θυμάμαι την Αϊντραχτ Φρανκφούρτης να παραπατάει μέσα στην Τούμπα και να σώζεται στην διαδικασία των πεναλτυ...
Θυμάμαι την Βερόνα, την Μπενφίκα, την Σεβίλη, την Παρι Σεν Ζερμεν, την Ατλέτικο Μαδρίτης, την Ουντινεζε, την Στουτγάρδη, την Σοσό, την Μαλίν, τη Ρείντζερς, την Αιντχόφεν, την Αλκμααρ, την Σλάβια Πράγας... και οι παλιότεροι σίγουρα θυμούνται την Μίλαν, την Μπαρτσελόνα, την Λίντς... και όλα αυτά σε επίσημα παιχνίδια, όχι σε φιλικά, έτσι?...
Θυμάμαι τα 2 πρόσφατα κύπελλα, την 4αρα μέσα στην Αθήνα με τον Θρύλο, και το 1-0 με τον συμπολίτη που παραμένει άτιτλος από πριν να γεννηθώ εγώ και οι περισσότεροι οπαδοί του...
Θυμάμαι πολλά ματς κυπέλου στην τούμπα, με αλησμόνητο το 4-0 επι του ΠΑΟ σε ανατροπή του 2-0.
Θυμάμαι τον Ολυμπιακό να παίζει κατενατσιο μετά το 4ο γκολ για να μην ρεζιλευτεί...
Θυμάμαι το 6-1 στις Σέρρες...
Θυμάμαι το 0-4 στο Χαριλάου με τον Τουρσουνίδη να κάνει παρτι...
Θυμάμαι το 0-2 με τον ΟΦΗ να γίνεται 3-2 σε ένα ημίχρονο μέσα σε χιονοθύελλα...
Θυμάμαι την κερκίδα που κάναμε στα κρίσιμα ματς και όλοι χαζεύανε τις εξέδρες αντί τον αγώνα...
Θυμάμαι στιγμές θλίψης με τον χαμό του Κατσούρη και την τραγωδία στα Τέμπη...
Θυμάμαι σφαγές από Παπαπέτρου, Κασναφερη και παρόμοιους χειρούργους...
Θυμάμαι επεισόδια μετά από σφαγές όταν η αδικία μας έπνιγε...
Θυμάμαι τον ΠΑΟΚ μας, πάντα περήφανο και πολεμιστή, πάντα μια ομάδα που την έπαιρνε ο κόσμος στις πλάτες του και ήταν ικανός να ανατρέψει οποιαδήποτε κατάσταση...

Θυμάμαι πάρα πολλές στιγμές είναι η αλήθεια, που για να καταγραφούν θέλουν βιβλίο, όχι άρθρο...
...εκείνο όμως που δεν θυμάμαι ως τώρα, είναι να έχω μια τόσο πλήρη ομάδα όσο η φετινή! Για πρώτη φορά βλέπω μια ομάδα με 22 παίκτες για μια 11αδα.
Αυτό είναι που με κάνει αισιόδοξο οτι οι μεγάλες στιγμές σαν και αυτές που θυμάμαι είναι ξανά κοντά... και κάτι μου λέει ότι τα καλύτερα έρχονται!
Σε ευχαριστώ ΠΑΟΚ μου για όσα έχω ζήσει ως τώρα!
Σε ευχαριστώ ΠΑΟΚ μου για αυτά που μου ετοιμάζεις να ζήσω στο μέλλον!
(...και για να θυμηθώ το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Θεσσαλονίκη» μετά το ματς με την Μπάγερν)
ΠΑΟΚ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΟΥ ΒΑΣΙΛΕΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ

Παντελής Αγγελακάκης