Όταν τα «θέλω», ξεπερνάνε τα «μπορώ»

Ειλικρινά απορώ με τους συνοπαδούς μας που έπεσαν από τα σύννεφα βλέποντας την ομάδα στα φιλικά. Ποιο ανοιχτό βιβλίο από την ομάδα που θα έβλεπαν ενόψει Βελαρένγκα, δεν θα μπορούσε να υπάρξει.


Με τρεις νέους παίκτες στην ενδεκάδα και έναν πειραματισμό ονόματι «Κοντρέρας στα δεξιά», που θυμίζει κάτι από το «ο μικρός Νικόλας πάει διακοπές», δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν μεγάλες διαφοροποιήσεις σε σχέση με πέρυσι.
Σε πρώτη φάση βλέπουμε ένα κεντρικό αμυντικό δίδυμο που ναι μεν νιώθει από τη θέση αλλά δεν έχει αποκτήσει ακόμη την απαιτούμενη χημεία και έναν δεξιό μπακ που δεν είναι μπακ.
Είναι λογικό να δεχόμαστε – τώρα – περισσότερες φάσεις, όχι όμως τόσες ώστε να πούμε πως έχουμε και πρόβλημα πίσω.
Στα χαφ, από την ώρα που παίζουμε με τρεις στον άξονα, καλύπτεται κάπως το πράγμα, αφού η Σορλέν – Φωτάκης τρέχουν συνεχώς, ενώ ο Γκαρσία όσο δεν είναι κουρασμένος πάει καλά. Μόλις κουραστεί, σφίξαμε.
Στην επίθεση, στηριζόμαστε απλά στις εμπνεύσεις του Κονσεϊσάο, στις κινήσεις των Φωτάκη – Σορλέν, στα ανεβάσματα του Λίνο και στο ξύλο που παίζει ο Μουσλίμοβιτς.
Για όσους το παρατήρησαν, το θετικό επίσης είναι πως ο Φιλομένο παρότι έξω από τα νερά του, όταν φτάνει η μπάλα μπροστά προλαβαίνει να σταθεί δίπλα στον Μούσλι μέσα στην αντίπαλη περιοχή, όμως είναι λογικό να αναζητείται μία καλύτερη λύση από τα αριστερά, η οποία σε βάθος – όχι πολύ – χρόνου θα είναι ή ο Κουτσιανικούλης ή ο Βιεϊρίνια.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως υπάρχει και ο Ίβιτς, όπως και το ότι η άμυνα θα έχει Σνάουτσνερ στα δεξιά, κίνηση που θα φέρει μεγαλύτερη ισορροπία ανασταλτικά.
Θέλω να καταλήξω, πως όποιος περίμενε να δει κάτι πολύ διαφορετικό, αυτοπαραμυθιάστηκε.
Κανένα στοιχείο, δεν οδηγούσε σε αυτό το συμπέρασμα.
Δεν είχαμε ούτε υπερβολικά αυξημένο μπάτζετ, δεν είχαμε πολλές χρονιές καλές έτσι ώστε να ρισκάρουμε αλλάζοντας κατά πολύ την περυσινή – μοναδική μας τελευταία - πετυχημένη πορεία, δεν αλλάξαμε προπονητή, δεν αλλάξαμε τεχνικό διευθυντή, δεν αλλάξαμε φιλοσοφία.
Το αν τα θέλω μας, ξεπεράσουν τα μπορούμε μας, τότε ζούμε κάτι το ουτοπικό που ουδέποτε θα παρουσιάσει εξέλιξη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως φέτος κλείνουμε 25 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα.
Η παραπάνω λογική επικρατούσε.
ΥΓ Κάποιοι φίλοι - και καλά - που γράφουν εδώ μέσα, θεωρούν πως κυνηγάω τον Γκαρσία, τον Βερόν ή τον Κοντρέρας, ανάλογα πότε η άποψή μου είναι διαφορετική από την δικιά τους. Για να μην τους χαλάσω τη σκέψη, τους ενημερώνω πως ο Κόλκας και να κυνηγήσει κάποιον, δεν μπορεί να του κάνει ζημιά γιατί έτυχε η ομάδα που καλύπτει το ρεπορτάζ της να είναι πολύ μεγάλη για να μπορεί να κάνει ότι γουστάρει. Ενημερωτικά πάντα...